“waar de hemel de aarde raakt“

“Greetje Baars heeft een eigentijdse vormentaal. In een reeks geabstraheerde landschappen toont zij de zwaar massieve aardlagen in contrast met een verlichtende hemel. Zij raken elkaar. Donderslagen scheuren de wolkenpartijen uiteen. De aarde zelf is gespeten. Als de boodschap de kijker bereikt volgt er een merkwaardige stilte. De symboliek is de werkelijke kracht waarmee zij de grootsheid van de schepping als vanzelfsprekend laat aansluiten bij ons dagelijks bestaan. De door haar werk opgeroepen stiltes creëren een vrijheid waardoor het moeilijk wordt voor de werkelijkheid te vluchten. De diepste eigenheid en herwonnen identiteit is dan gelijk aan een land waarin het zaad tot volle wasdom komt. Vreemd is dat velen dit wensen, maar slechts weinigen verkiezen”.(Rabobank).